เรื่องราวของหมีพูและเพื่อน

คุณเคยได้ยินเรื่องของหมีพูกะพิกเล็ตป่ะ หมีพูมีเพื่อนมากมาย ตัวก็โต ส่วนพิกเล็ตตัวก็เล็ก ไม่ค่อยมีคนสนใจ ในบางครั้งพิกเล็ตเองก็เคยสงสัยว่าตัวเองยังมีตัวตนอยู่ในสายตาของเพื่อนๆ หรือป่าว ในฤดูหนาวปีหนึ่งพิกเล็ตเดินตามพูต้อยๆ โดยที่ทั้งสองไม่พูดอะไรกันเลย พิกเล็ตเริ่มสงสัยว่าพูยังคิดว่าตนมาด้วยหรือเปล่า จึงได้เรียก“ พู…พู ” พู ได้หันมามองแล้วถามกลับว่ามีอะไรหรอ พิกเล็ต “เปล่า…ไม่มีอะไร” แล้วพิกเล็ตก็เดินตามต่อไปผ่านไป 5 นาที พิกเล็ตก็ได้เรียกพูอีกครั้ง เพื่อย้ำว่าพูยังคิดว่าตนได้เดินตามพูมาหรือป่าว พอพูหันมา พิกเล็ตก็บอก “เปล่า…ไม่มีอะไร” พูจึงหันมาและจับมือเล็กๆ ของพิกเล็ต แล้วพูดว่า “เรารู้ว่า มีพิกเล็ตเดินตามมาตลอด เพราะเราฟังเสียงเดินของพิกเล็ตอยู่ตลอดนะ ” “เรากลัว…กลัวว่าพูจะลืมเพื่อนตัวเล็กๆ อย่างเรา ” พิกเล็ตพูดขึ้น พูมองแล้วยิ้ม “เราไม่เคยลืม..พิกเล็ตเลย เรามองพิกเล็ตตลอดเวลานะ เธออยู่ในใจเราเสมอ ”พิกเล็ตมองหน้าพู สายตาวาวไปด้วยน้ำตาที่ดีใจว่าเพื่อนเขายังไม่เคยลืมเพื่อนตัวเล็กๆ อย่างเขาเลย

เราเองก็เคยคิดแบบพิกเล็ตนะ แต่ไม่ใช่ว่าเราตัวเล็กหรอก เป็นเพราะเราไม่ค่อยพูดมากกว่าในบางครั้ง เราก็กลัวว่าเพื่อนจะลืมเราเพราะเราเคยนั่งเงียบ .. เงียบ…..ก็ไม่เห็นว่าเพื่อนจะสนใจเราเลย เหมือนเราคุยกันคนละเรื่อง เราคุยไม่เก่งนึกเรื่องที่จะคุยไม่ออก เลยไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร ในใจก็แอบน้อยใจนะ..แต่ไม่เคยบอกใคร เคยคิดว่าเรามีความสำคัญบ้างไหมในสายตาเพื่อน แต่ป่าวเลย..เพื่อนไม่เคยลืมเราเลย ยังมองเราอยู่ห่างๆ มองว่าเราเป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า ถึงได้เงียบไป ดีนะที่เราโชคดีมีเพื่อนดีๆอยู่บ้าง